گدا اگر همه عالم بدو دهند، گداست

سلام،

در واپسین روزهای بهار اجازه دهید غزلی نغز از حضرت سعدی را تقدیمتانکنم که جناب شجریان آن را با همراهی گروه شهناز به سرپرستی مجید درخشانی در سال 1389 در کنسرت دوبیو در همایون اجرا کرده است.

اگر مراد تو ای دوست نامرادی ماست

مراد خویش دگرباره من نخواهم خاست

اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش

خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست

میان عیب و هنر پیش دوستان کریم

تفاوتی نکند چون نظر به عین رضاست

عنایتی که تو را بود اگر مبدل شد

خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست

مرا به هرچه کنی، دل نخواهی آزردن

که هرچه دوست پسندد به جای دوست رواست

اگر عداوت و جنگ است میان عرب

میان لیلی و مجنون محبت است و صفاست **

هزار دشمنی افتد ز قول بدگویان

میان عاشق و معشوق دوستی برجاست **

غلام قامت آن لعبت قبا پوشم

که در محبت رویش هزار جامه قباست **

نمی‌توانم بی او نشست یک ساعت

چرا که از سر جان بر نمی‌توانم خاست **

جمال در نظر و شوق همچنان باقی

گدا اگر همه عالم بدو دهند، گداست

مرا به عشق تو اندیشه از ملامت نیست

وگر کنند ملامت نه بر من تنهاست

هر آدمی که چنین شخص دلستان بیند

ضرورت است که گوید به سرو ماند، راست **

به روی خوبان تو گفتی نظر خطا باشد

خطا نباشد دگر مگو چنین که خطاست**

خوشاست با غم هجران دوست سعدی را

که گرچه رنج به جان می‌رسد، امید رواست **

بلا و زحمت امروز بر دل درویش

از آن خوش است که امید رحمت فرداست

** این ابیات در آواز نیامده است.

حکایت سخاوت‌های ناراست

باز آفتاب دولت بر آسمان بر آمد

گر تو را خاطر ما نیست خیالت بفرست